Który album najlepszy?

s+

Nie mogąc patrzeć jak wywyższacie Underclass Hero nad Half Hour of Power zarejestrowałem się na forum Razz

1. Chuck
2. Does This Look Infected?
3. Screaming Bloody Murder - to się jeszcze może zmienić, bo dopiero zapoznaję się z tą płytą
4. Half Hour of Power
5. All Killer, No Filler
6-9 długo, długo nic...
10. Underclass Hero

Szerzej... Z zespołem zapoznałem się gdy miał na koncie 3 płyty (wliczam HHoP jako pełnoprawny album). Słuchałem wtedy na przemian kawałków z tych płyt i wkręciłem się niesamowicie. Każda płyta ma w sobie kilka naprawdę świetnych kawałków i każdą cenię za coś innego. I tak idąc chronologicznie:

Half Hour of Power cenię głównie za 2 rewelacyjne numery perkusyjne, w których Steve pokazuje niesamowity skill, którego próżno szukać na dalszych płytach (32 Ways to Die i Machine Gun), oraz za kilka bardziej metalowych numerów, których także bardzo brakuje później (dosłownie po jednym pod koniec dwóch kolejnych płyt). Generalnie słychać od razu, że Dave miał tam najwięcej do powiedzenia, później go niestety stłumili i dlatego odszedł... i tak długo wytrzymał Razz

All Killer, No Filler kiedyś ceniłem głównie za Fat Lip i In Too Deep - proste, wpadające w ucho kawałki, które kiedyś były moimi ulubionymi utworami, choć dziś już po prostu nie mogę ich słuchać, bo przejadły mi się niesamowicie, ale także za świetne Pain for Pleasure i Heart Attack - jedne z moich ulubionych utworów Suma już chyba na zawsze. Mimo wszystko płytę uważam za najbardziej nijaką, stąd dość niska ocena.

Does This Look Infected? to już płyta wręcz przeładowana świetnymi numerami, jak niesamowite Over My Head, Still Waiting, Billy Spleen, Hooch, Reign in Pain. Płytę swego czasu uważałem za idealne połączenie tego, co najlepsze w dwóch poprzednich płytach, dodatkowo wzmocnione nowymi pomysłami, którego miało się nie dać przebić. Myliłem się...

Chuck - płyta, z którą pierwszy kontakt miałem oglądając w TV teledysk to "We're All to Blame" - nie mogłem pogodzić się z tym co chłopaki ze sobą zrobili, ale mimo to postanowiłem dać szansę krążkowi i szybko okazał się moim ulubionym. Sam wspomniany kawałek też teraz uwielbiam. Nie umiem wskazać lepszych utworów z tej płyty, gdyż praktycznie każdy, wliczając bonusy, był swego czasu moim ulubionym, więc wskażę jedyny, który mi się nie podoba - Some Say.

Po odejściu Dave'a miałem obawy co do nowego materiału i niestety potwierdziły się one w 100%. Oto dostaliśmy płytę, na ktorej na swoim miejscu jest tylko jedna rzecz - "under" w tytule. O której nie powinienem pisać w temacie "Najlepszy album", lecz "Największe nieporozumienie". Tytułowy utwór to coś, czego wybaczyć nie mogę - refren ze świetnego Subject To Change połączony z kiepską zwrotką ukradzioną z Fat Lip, ale pod każdym względem po prostu gorszą. Później dostajemy kawałki, które byłyby dobre, gdyby były dwa, ale nie 10 z - o zgrozo - niemal dokładnie tą samą melodią. Nigdy nie miałem wątpliwości, że Dave wiele wnosił, ale nie spodziewałem się, że aż tyle - po jego odejściu brakuje kompletnie pomysłów, za co Derryck przeprasza w Best Of Me... oczywiście dokładnie tą samą melodią, którą słyszymy wcześniej w Walking Disaster, Dear Father, March of the Dogs... masakra! Paradoksalnie najlepsze na płycie są bonusy - świetne Take a Look at Yourself, No Apologies i This Is Goodbye. Z nie-bonusowych kawałków wyróżniłbym Speak of the Devil, Count Your Last Blessing (niestety zdarte z lepszego Angels With Dirty Faces), So Long Goodbye wraz z Look At Me, od biedy jeszcze Confusion And Frustration in Modern Times i With Me - tyle z tej płyty da się słuchać, o reszcie zapomnieć, pogrzebać i nigdy nie wracać! Matko święta, Ma Poubelle... nigdy więcej!

Screaming Bloody Murder - uff... Sum nie umarł, Sum wrócił Razz

I to w naprawdę świetnym stylu. Na razie płytkę przesłuchałem 2 razy i jedyne co mnie boli, to słaby w ogólnej ocenie Skumfunk, z rewelacyjną zwrotką i tragiczną resztą. A i w What Am I To Say słychać trochę wałkowane do bólu motywy z poprzedniej płyty, ogólnie przypomina trochę Best of Me... ale jest dużo lepsza Smile

Jeszcze te chórki z Baby, You Don't Wanna Know bym wywalił, ale to naprawdę kosmetyka. Płyta na razie plasuje się gdzieś jak widać na 3 miejscu, ale widzę w niej potencjał na drugie... poczekamy, zobaczymy:) Uwagę oczywiście zwróciłem na tytułowy kawałek, w tworzeniu którego miał udział Tom - kawałek jest świetny, ale widać, że Derryck grzebał przy nim więcej, bo muzyka zupełnie inna niż muzyka zespołu Gob, dla którego ponoć pisany był pierwotnie utwór przez Toma, a podobna bardziej właśnie do typowych kawałków Suma z czasów świetności czyli z Chucka. Dodam jeszcze, że głównie w kawałku "Time For You To Go", ale nie tylko, słychać inspirację prawdziwym, nie popowym punk rockiem, jak Green Day, czy Bad Religion, co mi się bardzo, bardzo podoba.

Uff...

Czarek

Tyle że gdyby nie wyszedł UH nie byłoby SBM.
A Underclass było pokazaniem się z innej łagodniejszej i dojrzalszej strony. I o ile muzycznie nie było to ambitne to większość tekstów trafia(przynajmniej do mnie) Deryck chciał opowiedzieć trochę o swojej przeszłości i to zrobił. Tyle

A tak wgl. To Witam Wink

WalkingDisaster